Throne of Glass

Nudne jak flaki z olejem, fabularnie dziurawe, główna bohaterka to najlepsza zabójczyni na świecie i jest to podkreślane co chwilę, do tego piękna, zgrabna, mądra, no cud, miód i orzeszki. Najbardziej mnie jednak rozbawiło to, że potrafi także pięknie grać na fortepianie (serio? Osierocona dziewczyna szkolona na zabójcę? Jak? Kiedy?). Czy ona ma jakieś wady prócz tego, że jest kochliwa i z każdym się całuje? Trudno się utożsamiać z kimś takim, ale problem Maas jest taki, że wszyscy jej bohaterowie są nierealni: piękni, smukli, umięśnieni, z wielkimi mocami, mądrzy blebleble nuda.
Liczę, że się rozwinie lepiej, bo słyszałam wiele dobrych opinii, ale może jestem za stara na fantasy dla nastolatek, gdzie wystarczy dać magiczny świat, super moce, ekstraordynarnie pięknych bohaterów i oczywiście uczucia, miłość, które istnieją tylko w głowie marzycielek.

Nudne jak flaki z olejem, fabularnie dziurawe, główna bohaterka to najlepsza zabójczyni na świecie i jest to podkreślane co chwilę, do tego piękna, zgrabna, mądra, no cud, miód i orzeszki. Najbardziej mnie jednak rozbawiło to, że potrafi także pięknie grać na fortepianie (serio? Osierocona dziewczyna szkolona na zabójcę? Jak? Kiedy?). Czy ona ma jakieś wady prócz tego, że...

Nie wiem skąd taka wysoka ocena tej książki. Na plus, że wątek miłosny nie jest bardzo zauważalny jak w większości tego typu powieści, ale historia to nic zaskakującego ani porywającego. Dobrze się czyta (tzn szybko),ale nie miałam problemu odłożyć jej na kilka dni. Zastanawiałam się nawet czy sięgać po drugi tom, ale dobra, dam autorce szansę. Maas trochę mnie zawiodła, bo czytałam jej serię Dworów i tak mnie zachwyciła, że kupiłam całą do własnej biblioteczki. Tutaj, nie, nie.

Nie wiem skąd taka wysoka ocena tej książki. Na plus, że wątek miłosny nie jest bardzo zauważalny jak w większości tego typu powieści, ale historia to nic zaskakującego ani porywającego. Dobrze się czyta (tzn szybko),ale nie miałam problemu odłożyć jej na kilka dni. Zastanawiałam się nawet czy sięgać po drugi tom, ale dobra, dam autorce szansę. Maas trochę mnie zawiodła,...

Książka, którą warto ocenić dwutorowo, oddzielając wykonanie od ogólnego pomysłu. Za pomysł należy się plus. Teraz wykonanie.

Masa nielogicznych zachowań:
- Celaena na pustyni u Milczących, musiała przerzucać tygodniami końskie łajno, a tu nagle śmierdział jej zapach konia!
- Po powrocie od Milczących była scena jak z Samem przemykają godzinami po dachach, potrafiąc chować się za gargulcami czy zwisać, by być niewidocznym i tropić swój cel, a tutaj bała się wejść do zamku, bo jest ze szkła i jest wysoko i boi się.
- Ma tytuł najlepszej zabójczyni, a cywil zakradł się do niej niezauważony i była zdziwiona.
- Są rzeczy sugerujące rozwój techniki i obróbkę metali na poziomie XIX wieku, a nie ma broni palnej, tylko łuk i strzały.

Do tego fabuła totalnie infantylna, ona bardzo kochliwa, przegadane rozdziały i wielokrotnie powtarzanie tego samego, czasem nawet w tym samym rozdziale te same myśli bohaterki.

Język tragiczny jak na fantasy! Chyba, że to tłumacz matoł!
Mamy izbę chorych, zakład kosmetyczny, pokój zabaw z bilardem.

Ot tania rozrywka dla niewymagających. Brak logiki, infantylność bohaterki, ale powiedzmy sobie szczerze, ilu ludzi myśli logicznie? Stąd fenomen tej serii. Trafiła na podatny grunt i swoją grupę docelową.

Książka, którą warto ocenić dwutorowo, oddzielając wykonanie od ogólnego pomysłu. Za pomysł należy się plus. Teraz wykonanie.

Masa nielogicznych zachowań:
- Celaena na pustyni u Milczących, musiała przerzucać tygodniami końskie łajno, a tu nagle śmierdział jej zapach konia!
- Po powrocie od Milczących była scena jak z Samem przemykają godzinami po dachach, potrafiąc chować...

daję taką wysoką ocenę, bo książka jest bardzo wciągająca, ale czy to naprawdę dobra fantastyka? absolutnie nie, aczkolwiek przyjemna rozrywka i rozumiem fenomen

daję taką wysoką ocenę, bo książka jest bardzo wciągająca, ale czy to naprawdę dobra fantastyka? absolutnie nie, aczkolwiek przyjemna rozrywka i rozumiem fenomen

Podobała mi się, ale nie było jakiegoś wielkiego wow. Może w dalszych częściach trochę akcja się rozkręci, bo szczerze narazie nie było jakiś wielkich plot twistów, czy napięcia jakiego spodziewałam się po przeczytaniu "Dworu cierni i róż". Fajna, lekka książka. Nie zrobiła wielkiego wrażenia, ale mam nadzieję, że kolejne części pokażą mi coś więcej.

Podobała mi się, ale nie było jakiegoś wielkiego wow. Może w dalszych częściach trochę akcja się rozkręci, bo szczerze narazie nie było jakiś wielkich plot twistów, czy napięcia jakiego spodziewałam się po przeczytaniu "Dworu cierni i róż". Fajna, lekka książka. Nie zrobiła wielkiego wrażenia, ale mam nadzieję, że kolejne części pokażą mi coś więcej.

Bardzo zawiodła mnie ta książka. Miałam ochotę na ciekawe fantasy z rozbudowanym światem, elementami walki i interesującymi bohaterami, a dostałam jakieś oklepane romanse, sztampową fabułę i główną bohaterkę z przerośniętym ego. Ale po kolei.
Nie polubiłam Celeany. Jej za bardzo nie ma za co lubić. Zachowuje się jak rozkapryszone dziecko, a nie jak osoba po przejściach i trudnej, naznaczonej krwią przeszłości. Twierdzi, że taka groźna z niej zabójczyni (ba! Narrator i wszyscy wokoło ciągle powtarzają, że to najlepsza zabójczyni w całym kraju czy tam na świecie),co niestety nie ma odzwierciedlenia w fabule, są to puste słowa bez pokrycia. Bardzo czekałam na jakiś dowód tychże słów, chciałam poczuć, że Celeana to naprawdę groźna i niebezpieczna kobieta, która dużo przeszła i z którą należy się liczyć, ale... niczego takiego się nie doczekałam. Dostałam w zamian ubogie sceny walki na może maks kilka zdań oraz coś tam pod koniec, ale niestety nawet i tam ziewałam zamiast czytać z przejęciem. Dostałam również główną bohaterkę, której autorka wcisnęła tyle zalet i wspaniałości, że aż wychodziło to bokiem. A po każdym kolejnym zapewnieniu jaka to Celeana nie jest piękna, mądra, jak cudnie gra na pianinie czy właśnie jaka to groźna ona nie jest, zastanawiałam się... czy ma jakieś wady dla równowagi? Czy może pomyliłam książki i czytam bajkę dla dzieci o superbohaterce?
Reszta bohaterów niestety papierowa, polubiłam jedynie Chaola – honorowy, lojalny wojownik, dobry człowiek i przyjaciel. Czuć od niego wewnętrzne ciepło, dojrzałość i poczucie obowiązku względem zajmowanego stanowiska, czego nie można powiedzieć o rozpuszczonym książulku Dorianie.
Romanse same w sobie lubię, ale ten w Szklanym Tronie był po prostu mdły i oparty tylko na wyglądzie – mowa o wzdychaniu bohaterów do siebie nawzajem, jacy to oni nie są piękni/przystojni i... tyle. Płytkie to wszystko. Po nieco ponad połowie wieje nudą, napięcie związane z turniejem umarło gdzieś między kolejnymi streszczeniami minionych Prób, treningi odeszły w zapomnienie, a przecież głównym celem Celeany powinno być, aby nie odpaść z turnieju i nie wrócić do kopalni. Tymczasem bohaterka tylko chodzi i rozmyśla to o Dorianie, to o Chaolu, to o znakach. Przewija się gdzieś Nehemia oraz rozmyslania o Elenie i tak w kółku. Ciężko się to czytało.
Trójkąt miłosny okropnie dziecinny. Celeana, która na balu w jednej sekundzie rozpływa się pod spojrzeniem jednego bohatera, a dosłownie w następnej jej serce bije szybciej, bo drugi obiekt jej westchnień stanął obok i ją skomplementował. Już nie mówiąc o tych gorących rumieńcach, których natłok na pewnym etapie fabuły był aż przerażający. Dosłownie u każdego bohatera czytaliśmy o płonących policzkach w sytuacji zawstydzenia i często w towarzystwie naszej przewspaniałej bohaterki. Aż miało się ochotę wykrzyczeć DOŚĆ.
Kupiłam dwie pierwsze części tej serii w nadziei, że bez zastanowienia sięgnę po tę drugą, ale zdecydowanie tego nie zrobię. Za bardzo mnie zmęczyła ta książka. Moze gdybym była młodsza, zrobiłaby na mnie jakieś wrażenie, ale już od dawna nie mam piętnastu lat.
Nie polecam.

Bardzo zawiodła mnie ta książka. Miałam ochotę na ciekawe fantasy z rozbudowanym światem, elementami walki i interesującymi bohaterami, a dostałam jakieś oklepane romanse, sztampową fabułę i główną bohaterkę z przerośniętym ego. Ale po kolei.
Nie polubiłam Celeany. Jej za bardzo nie ma za co lubić. Zachowuje się jak rozkapryszone dziecko, a nie jak osoba po przejściach i...

"Szklany tron" to fascynująca powieść fantasy autorstwa Sarah J. Maas, która przenosi czytelnika do magicznego świata Erilei. Główna bohaterka, osierocona Celaena Sardothien, zostaje zmuszona do stawienia się na wyjątkowo brutalnym konkursie, w którym musi walczyć o tytuł z najbardziej groźnymi przeciwnikami.

Sarah J. Maas stworzyła złożone i emocjonujące środowisko fantasy, które wciąga czytelnika od pierwszych stron. Akcja powieści jest dynamiczna, a wydarzenia nieustannie zaskakują. Bohaterowie są dobrze wykreowani, a ich relacje są przemyślane i rozbudowane. Celaena to silna i niezależna postać, którą trudno nie polubić.

Opisy świata stworzonego przez autorkę są malownicze i wzbogacają czytelnika wizualnie. Sama fabuła jest wciągająca i pełna zwrotów akcji, które trzymają czytelnika w napięciu do ostatniej strony.

" Szklany tron" to książka, która spełnia oczekiwania fanów gatunku fantasy i z pewnością przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi szukającemu dobrze napisanej, porywającej książki. Polecam ją wszystkim miłośnikom magii, przygody i niezapomnianych bohaterów.

"Szklany tron" to fascynująca powieść fantasy autorstwa Sarah J. Maas, która przenosi czytelnika do magicznego świata Erilei. Główna bohaterka, osierocona Celaena Sardothien, zostaje zmuszona do stawienia się na wyjątkowo brutalnym konkursie, w którym musi walczyć o tytuł z najbardziej groźnymi przeciwnikami.

Sarah J. Maas stworzyła złożone i emocjonujące środowisko...

Zachęcona pozytywnymi opiniami po przeczytaniu serii „Dwór…” rozpoczęłam przygodę z tym uniwersum. Tak jak pierwsza część mnie wciągnęła, to im dalej, tym trudniej było przebrnąć.

Zachęcona pozytywnymi opiniami po przeczytaniu serii „Dwór…” rozpoczęłam przygodę z tym uniwersum. Tak jak pierwsza część mnie wciągnęła, to im dalej, tym trudniej było przebrnąć.

Jest pierwszym tomem, więc teoretycznie można jej wybaczyć prostactwo (w porównaniu do Achai np.). Niestety opisy sukien czy ckliwe sceny skłaniają raczej ku opinii, że jest to książka wybitnie dziewczyńska i to z tej bardziej pustackiej strony. Młodszym kobietkom polecam :D.

Jest jednak również świetnym wstępem do całkiem niezłej historii, która po 200 stronie drugiego tomu zasłużyła sobie u mnie na miano wciągającej :).

Jest pierwszym tomem, więc teoretycznie można jej wybaczyć prostactwo (w porównaniu do Achai np.). Niestety opisy sukien czy ckliwe sceny skłaniają raczej ku opinii, że jest to książka wybitnie dziewczyńska i to z tej bardziej pustackiej strony. Młodszym kobietkom polecam :D.

Jest jednak również świetnym wstępem do całkiem niezłej historii, która po 200 stronie drugiego...

Siedemnastoletnia Celaena Sardothien nie jest zwyczajną nastoletnią dziewczyną. Jest śmiertelnie niebezpieczna, bowiem określana jest królową świata przestępczego. Jednak nawet najgroźniejszy zabójca zostaje w końcu złapany i zesłany do kopalni soli do pracy w nieludzkich warunkach, gdzie czeka ją tylko i wyłącznie śmierć w męczarniach. Ale los ma co do niej inne plany. Od księcia dostaje propozycję nie do odrzucenia. Ma wziąć udział w turnieju na Królewskiego Obrońcę. Jeśli wygra - zostanie uwolniona, a po odbyciu służby całkowicie wolna i bogata. Jeśli przegra - śmierć to najlepsze co może ją spotkać. Natomiast turniej to jedyne zagrożenie, które czeka zabójczynię. Pałac to dużo bardziej niebezpieczne miejsce niż mogłoby się wydawać.

Wcześniej miałam styczność z inną serią autorki, mianowicie z "Dworem cierni i róż". W przeciwieństwie do Dworów, seria "Szklany tron" zapowiada się na powieści stricte fantasy, a nie romantasy, co musze uznać za pozytywne. Jest oczywiście mały wątek romantyczny, ale nie jest on napisany "nad wyrost" - jest zrównoważony i nie rzuca sie cieniem na całą historię.

Mamy za to świetnie opisane życie w pałacu czy intrygi dworskie, w które wczystywałam się z rosnącą ciekawością, co się dalej wydarzy. Turniej, jak i przygotowywania do turnieju, które były głównym wątkiem historii, był ciekawy, natomiast ostatni etap był odrobinę chaotyczny. Trochę nie wiedziałam, co autorka ma na myśli. Ale w ogólnej ocenie trzeba uznać, że gdyby nie ten jeden moment to cała reszta naprawdę ciekawiła i nie nudziła.

Podsumowując Szklany tron to naprawdę dobrej jakości fantasy, które z całą pewnością mogę polecić. Mam nadzieję, że jakość w kolejnych częściach jest taka sama lub wyższa.

Siedemnastoletnia Celaena Sardothien nie jest zwyczajną nastoletnią dziewczyną. Jest śmiertelnie niebezpieczna, bowiem określana jest królową świata przestępczego. Jednak nawet najgroźniejszy zabójca zostaje w końcu złapany i zesłany do kopalni soli do pracy w nieludzkich warunkach, gdzie czeka ją tylko i wyłącznie śmierć w męczarniach. Ale los ma co do niej inne plany. Od...